Bayan Paris

Ayağına olmadığından,
Eline yakıştırdığı rugan kırmızısını
Umarsız taşır gibi geçiyor Fransızca'dan Bayan Paris.
Şarabı yatağa döküldüğünden, 
Üzüm kokuyor her uykusu.
Kadınlığını maharetle gizlemiş belli,
Bundan uzun elbiseler tercih ediyor.
Saçlarını savuruşu bile,
Nispet benim diyen fahişelere.
Aşık olmaktan çekinir gibi,
Gözleri kapalı geçiyor Fransa'dan Bayan Paris.
Tütün sevmediğinden olsa gerek,
Puro içen adamlara yüz vermiyor,
Sade tıkırdıyor bakışları cilvesinden dökülen
"yaz gecelerinde"
Bir kulenin camından izler gibi masalı,
Rapunzel'in prensini bekliyor Bayan Paris.
İpek giyiyor ve gümüş seviyor,
çiçeği üstelik orkide,
Türkçesi yabancı bu nedenle,
Ahmet Arif okuyan sevgiliye..
Ayrılığının acısı Shakespeare'den çalınmış bir sone gibi,
Mağrur sallanıyor edebiyatın pençesinde.
Utanmadan bir de şiir sevmiyor Bayan Paris,
Küfreden kadına saygı duyuyor lakin.
Pis ne varsa uzak ondan ve düşleri
Pembesi bir bebek tulumunun.
Elleri hep çiçek sular gibi nazik,
Emeği grevden uzak bir baş eğiş.
Salınıyor Kapitalizmle,
Kucak dolusu savaş dağıtıyor.
Dokunmuyor çirkine, 
Güzel ne varsa, onları söylüyor, Bayan Paris.
Gerçekten kaçıyor fakat
Yalana da sığınmıyor üstelik.
Para gibi özümseyip harcıyor gençliğini,
Bozulmadan ilerliyor cahilliği.
Sefaleti görmemek adına uzak durup çöllerden,
Zengin topraklara dikiyor ağacını, 
Yağmura şükretmeyi bilmiyor, Bayan Paris.
Kuşkusuz bir bildiği var  yine de dünyadan gizlediği,
Belki nedenidir gülümsemesinde ki sahteliğin.
Hoş ne geçerse adamın eline,
Kanmaktan geçiyor ya bu oyuncu tebessüme,
O yine de,
Kimseye değmesin diye bakışı,
Hep ıssız yolları seçiyor Bayan Paris,
İşte bundan,
Küçük Prens'in sarısını, Notre Dame'a döküyor.

Şimdi'yle başlayan sabah şiirleri

Şimdi bir yolculuktasın.
Memleketimin tozlu topraklı
Köylü caddelerinden geçiyorsun.
Gözlerin geceden uykusuz
Uyanışlar biriktiriyorsun, sabahlar.
Hareket ediyor toprak
Geçtiğin mevsim bahardan sonrası,
İlkin ardı.
Yaz kadar sıcak ve sarı,
Bir yolculuk.
Ben günü bitiriyorum
Başka bir coğrafyanın
Serin yeşilinde.
Benim topraklarım sabit,
Mevsimimin adı yaz, kendi güz.
Sen ise yolculukların en güzelindesin sevgili,
memlekettesin.

***

Şimdi uyandığın gecelerin koynuna güneşler salmalı.
Aydınlatmalı yüzünün beyazını.
Güzelliğin muhakkak
Fakat
Karanlıktan kurtarmalı, ışığını, yangınlarını.
Yıldızları sarıp sonra,
Ellerinin en insan kıvrımına
-parmaklarına-
Emekler yapıştırmalı.
Uyuyorsun sevgilim,
Taze düşlerine, kınalar yakmalı,
düğün gibi ulak gibi neşeye.
Ve papatyalar doldurmalı
altından ziyade keseye.
Çünkü gönlüm ak bir ekmek kadar hazır şimdi,
Gönlüm fırından henüz yayılan sıcak bir buhar
Yeniden yağmur oluncaya değin soluklanan.
Bu nedenle işte, beyazına kızıl katıp satmalı,
Seni en güzel sabaha uyandırmalı.

***

Şimdi yüzünden şafak geçiyor sevgilim.
Bulanıyor renkler,
Karanlıkların aydınlanmaya mahkum soluğunda.
Düzene girmiş nefesinle okşuyorsun,
Havanın karbonhidrat yalnızlığını.
Suretini kimseyle paylaşmadığını umuyorum.
-ummaktan ziyade istiyorum-
Zira kıskançlığın kör ayazıyla bölebilirim hayalini,
Aksi ihtimallerde.
Bir başına düşlüyorum seni.
Bencilce ve insanca bozuyorum düzenini.
Başka dilde anlatmıyorum yinede.
-anam dilinin en masum yanına saklıyorum.-

Gemici hava

Bugün ayağım toprağa deyince,
Parmaklarıma memleket kokusu dolandı.
Düğümlendi öyle,
-Hava sıcaktı-

Onca uğraştım

Gemiciler bağlarmış

-Abim kaptandır-

Kördüğüm gibiydi sanki

-Hava Antalya-

Yardım eden izmarit

-Abim yakışıklı adamdır-

Ayağım toprağa deyince,

Oyun oynadım.

"benzetme" adı

-Ustam şairdir-

Gurbeti çocukluğa sarkıttım

-düğüm gemici hava sıcak usta şair kaptan-

Ad-sızlar

Uykuya yatarken
Uykusuzluğa yenilmek
-İnsomnia-
Türkçesi -?-

***

Fikrim; olaysız biten meyhane gecesi.
Adaptan değil de yorgunluktan.

***

Sayfalar dolsun diye şiir yazıyorum.
Çünkü üzerinde harf olmayan kağıt,
boşuna dönüşmüş ağaçtan.
Kesmişler, nafile
Kelimesi eksikse.
Haliyle şiir yazıyorum bende
Sayfalar boşa vakit öldürmesin diye.

***

Şemsiye altına gizlensek
korunabilir miyiz
sağanak         yalnızlıktan?
                ^
             yağan

Bir şehre

Bir kenti özlemek benzemiyor insan hasretine
-lanet-
Şehirler nedense, sokağında yürümediğin sürece
Konuşmuyorlar seninle.
Küsüyor, bozuyor çocuk oyunlarını,
Uzaktakiler.
Oysa iyiyse düş kabiliyetin,
Saatler uzağında kurabiliyorsun benzer bir kenti.
Mesela İstanbul'u benzetmek,
Kulesiz bir memlekete.

Kapital-Acı

Acının kapitalizmden beter bir
                                               yayılma politikası var.

Tamarra'ya şiirler

Sana küskünüm Tamarra.
Bir zamanlar ki, kendinden kara saçlarına,
Ardından çokça şekil değiştirmiş
Nihayetinde, en Marliyn Monroe sarısına.
Yüreğimin en anne yanıyla,
Kızıyor, küsüyorum sana.
Dargınım Tamarra,
Esirgediğin yüzüne ve sesine.
Bir yeni yıl hediyesi gibi bahşettiğin sessizliğine
Hayıflanıyorum Tamarra.
Anıların durgun sokağından geçerken,
Kayboluyorum, yolum sana gelmesin diye.
Tamarra,
Unutmak adına seni, sana dair herşeyi
-acı veren, acıtan, adı acı olan-
O yanım, yarım,
ölsün istiyorum.
Tamarra,
İntiharlar giydiriyor, boynuna urganlar geçiriyor,
tüm ruhsal ve dahi sinirsel ilaçları susuz yutuyorum.
Tamarra,
Ne ölüyor, ne gidiyorsun.
Sadece susuyorsun
Tamarra,
Yapma.

Gözlerimin Küçülmesi

Gözlerimin küçülmesi,

Küçük gözlerim,

Korkutuyor beni.

Bakışlarımda mı küçülüyor,

Sanıyorsunuz?

-Göz ve bakmak uşağı aynı duyunun-

Büyüyorlar inadına,

Benim yeşilim daralırken,

Onlar mavi üretiyorlar inadına.

Küçük gözler ürkütür beni.

Milletin genetiğine –geleneğine-

Saygım sonsuz ya,

Yine de büyük olmalı göz dediğin.

Doğumun hediyesi değil,

Yaşamın sonucu olmalı.

-yaşamanın-

Saklamalı ve açmalı boyuna

Karanlık ne varsa

Renklere yansımayan

Işık geçirmeyen ne varsa

Tutup Aşil’in topuğundan

Vurmalı.

Küçük gözler yapamaz bunu

Minik ve ufak

Ve dahi kaybolmuş.

Gözlerim küçülüyor sanıyorsunuz

Bakmıyorum, görmemek adına

Ve duymamak gibi

Gören yerlerinin sesini.

Sadakati eksiltilmiş ne varsa

Küçük ve büyüğün adaleti

Orta direk cesareti

-Ecevit mavisi-

Ve hatta

Gözlerimin küçülmesi bile

Yetmiyor,

Bakışlarımın mübağalasına

Alası ve de

Kocaman yüzlere

Küçücük gözler satıyorlar

Dikilmiş kirpikleriyle

Korunmasız –toza,toprağa-

Ve var bir şey

Daha

Dahası

Benim gözlerim kadar dünya,

Bu, gözü hayatın

                Ve

Ağlıyor.

Ağır Meziyet

Şimdi ucuz romanların

Fabrika sayfalarında taşan

Kelimeler kadar

Sahici ve basit

Özlemek seni.

Sen dediğim;

-özne mi sadece?-

Sen dediğim;

Hayat dediğim memleket

Dostum dediğim tüm kadınlar

Ve dahi ailem

Ve

Bir güzel sevgilim

Tamamı yani, düşlediğim.

Şehrin ve –diğer kentin-

Pastırma sıcağı mevsiminde

Trenlere doluşup, doluşup trenlerle

Emek taşıyan

Akşamüstleri ve güne müteakip

İşçilerim, emekçilerim

-hariç başbakandan,

Ziyade, kadın gibi adamlar,

Adam gibi kadınlar-

Onlar habersiz varlığımın şükreden bilincinden

Onlar gurbet kadar güçlü bir hayal

Yakan, yıkan ola ki yaşatan.

Dostum dediğim,

Haberleri geliyor sınırlardan.

Mekanik bir ses ulağı

Haber eden onları.

Dostum dediğim tüm kadınlar

-kadın gibi olmanın pis direnişleriyle-

Sergileniyorlar caddelerde.

Onlar hasret kadar hızla büyüyen bir hayal

Ve onlarla bir ve eksik ve tamamlanmamış

Yıllarla,

Paramparça yüreğim

Mürekkep ellerimle yazıyorum

Bende.

Ve bağırıyorum, sesimin en eylemci tiziyle,

Bahar gelememiş bu memlekette;

-yağmurlarla ve de-

                                               Özlemek en ağır meziyettir!

Anne

Anne

Yoruldum anne,

yorulmaktan doyumsuz

-Güce sığınıp, gündüz askerler gibi-

İçim içimi dinlemiyor,

ölüyor içim sorgusuz

-Zayıf hain gece ve yine askerler gibi-

Bıkmak derdindeyim anne.

Bıkmaktayım yorulmaktan,

Yorulduğumdan

Savaş.

Şimdi anne, özlemeyi düşünüyorum

Ve gitmek geliyor aklıma.

İnsanlar gider, yollar biter.

Ama anne, sen, geride kalanlardaysan;

Gidemiyorsun geride bıraktığın sınırlara rağmen

Gümrüklere rağmen ve kendine rağmen

Gidememek oluyor adı, gitmene rağmen

-rağmen-

Gittiğin yerde yeni bir güneş yok

Güneş hep aynı, insanlar ama

Hep aynı

Yaşıyorlar anne, yürüdüklerini görüyorum

Ölüyorlar anne, koştuklarını görüyorum

Bilmiyorlar ama yaşarken, öldüklerini

Ve

Ölürken yaşamayı, anlamıyorlar..

Vazgeçiyorlar

gelecek uğruna geçmişten bile değil

bugünden sade, şu andan

ağladığın andan, gülmek uğruna

Ben biliyorum,

Ben yaşamayı Nazım'dan okudum

İşte bu yüzden yüreğimde koca bir taş

İçime ne zaman ölmek fikri düşse

Yada vazgeçip yürümekten

durmak gibi bir eylem

Yüreğimin tam dibinde öyle bir taş

Yaşamak gibi

'Sincap gibi mesela'

Vazgeçemiyorum işte, insanlara rağmen.

İnsanlar anne caddelerde, trende, okulda ve evde

Nefes alırken harala gürele

Koştururken maddi çıkarların peşine

Bıkmadan usanmadan her gün aynı öğünü yemekten

-ne yazık ki bilmeden-

Görmeden diğerlerini

kum kadar küçük

ve çok

dertleriyle birlikte

Ölmekten korkuyorlar

Benim derdim ne bilmeden

Diğerlerini birde

savaşı bilmeden mesela

savaşın çocuklarını

Ölmekten korkuyorlar

-yaşamaya rağmen-

Ben anne, şimdi

Özlemek fiilinin hakkını veriyorum iyiden

Hatta en güzelinden bir özlemek

Bilemezsin anne nasıl ağır bir eylem

Düşünmekten beter, işkencedeki korkudan beter

Özlemek anne, gurbet adı; hasret

Gidiyorsun,

Yollardan ziyade okyanuslar bile aşıyorsun

İnsan gider çünkü, gitmek insana yaraşan

Tarih adı: göç

Mübadele bazı

Geride gözlerin, arkanı kolluyor

Sen yeni'den öğreniyorsun takvimi

Zaman bildiğinden değişik akıyor

Güneş gibi o da hep aynı

Zaman ya

Ama yeni'den öğreniyorsun, ayı yılı ve dahi saati

Ekmek'e başka isim takıyorlar

Emek'e başka

Anlamı hep bir ya

Zor ya verimi

Dili başka, sesi başka

Korkusu hele bambaşka

Kokusu bir de

Çiğ.

Anne şimdi, ben

Özlemin hakkını veriyorum şahaneden

Balık gibi özlüyorum

Kaygan derimden akıtıyorum suyu

Unutup özlediğimi

Bir sonraki zaman

Yine özlüyorum.

Ya da anne

Tavşandan beter özlüyorum

-çiftlik tavşanı diyelim birde-

Kemiriyorum hasreti

Tüketmek arzusuyla yanıp tutuşuyorum

Özlemeyi

-İşte ondan beter özlemem benim

Ana dilde kahvaltıyı-

Hayat.

Polis korkusunu anne

Dinlenmenin şüpheli tedirginliğini

Üretmeyi anne

Sorun üretenlere kızmayı

Çözümsüz olmayı

Yinede herhangi bir çözüme karşı

Alınan önlemleri;

Yoksa engelleri

Dinlenmeyi..

Memleketin karışık halini özlüyorum anne

Burdaki düzenden bıkıp

Kaos karşısına dikilmeyi özlüyorum

Siper olmayı.

Çocuklar anne

Çocuklar da zaman gibi işte,

Aynı.

Çocukları özlüyorum

Fakat

Bizim çocukları

Sıcağında havanın

Yazında mesela

Adını söyleyemedikleri

Fışkiyenin

En su'dan yerinde zıplamalarını

Lokum gördüler mi

Saldırmalarını şeker elleriyle

'abi bi mendil'

demelerini, ihtiyar yürekleriyle

Kara yüzlerine yaraşan

Ak gülümsemelerini

İpe gitse bile vazgeçmeyişini

İnadını, zeytin gibi naz'ını

-zeytin dalı gibi-

Mağrur hissinden sıyrılmışını

Bizim çocukları özlemenin

Hakkını veriyorum anne,

Haksızlığına bile kızmıyorum anne..

Saatlerce.

Ben şimdi,

Anne demeyi özlüyorum.

Anne dersin, Ana dersin

Anne'm deyişi olur..

Anne hep aynı değil ama

Zaman gibi değil mesela

Ya da güneş.

Vazgeçmeyeceğimi bildiğinden anne,

Sırf sen buna inandın diye

Ben yorulmalarımı, özlemelerimi,

Geçtiğim denizleri,

Bozuk, yürek yoran dizeleri,

Bir kenara bırakıyorum anne

Umut'a tutunuyorum,

Tanıdığın kızın gibi

Ağlamanın yetmediği anlarda

Boyuna gülmeler dikiyorum

anne..

-ama anne

bilmelisin yoruldum

yüzümdeki en oyuncu

gülümsemeden

gözlerimi gizlediğim gözlüklerden

şişinden

sürekli kızaran burnumdan

ve hasreti koklamasından

düşmeye meyilli bu omuzlardan

bu koca bedeni zar zor taşıyan ayaklardan

hep bilindiğinden güçlü olmaktan

güce sığınmaktan, zayıflıktan kaçmaktan

ama anne,

bilmelisin,istiyorum

zayıf olmayı, düşüp dizlerimi kanatmayı

çocukken

bisikletle hep içine düştüğüm

gül bahçelerini istiyorum anne

çizilsin istiyorum kollarım

gülün kırmızısıyla

kanasın istiyorum

acısın canım, acımasın

gitmemek istiyorum anne

özlememek istiyorum

dünyayı mesela,

diğerlerini,

insanları,

ve yeşil ne varsa

güzellik adı

istiyorum bir hep

yok bencil asla

ama anne, bilmelisin

bitmiyor...-

Veronika

Veronika

Veronika!
Ellerinde sakladığın
Baharları
Sal
Bırak onları Veronika.
Mevsimleri geri ver
Veronika
Mevsimsiz sevişilmez
Öğrendin Veronika
Bahar sen'din
Gördün, sal artık
Hapsetme güneşi
Gülüşüne.
Pazar kahvaltısı
Veronika
Ekmek kadar
Ordaki
Ve çay gibi sıcak
Evet Ekmek kadar
Beyaz ve ak ve dahi beyaz
Ve yeniden ak
Veronika,
Bahar sen'din,
Sal güneşi Veronika,
Mevsimsiz sevişilmez.