Anne

Anne

Yoruldum anne,

yorulmaktan doyumsuz

-Güce sığınıp, gündüz askerler gibi-

İçim içimi dinlemiyor,

ölüyor içim sorgusuz

-Zayıf hain gece ve yine askerler gibi-

Bıkmak derdindeyim anne.

Bıkmaktayım yorulmaktan,

Yorulduğumdan

Savaş.

Şimdi anne, özlemeyi düşünüyorum

Ve gitmek geliyor aklıma.

İnsanlar gider, yollar biter.

Ama anne, sen, geride kalanlardaysan;

Gidemiyorsun geride bıraktığın sınırlara rağmen

Gümrüklere rağmen ve kendine rağmen

Gidememek oluyor adı, gitmene rağmen

-rağmen-

Gittiğin yerde yeni bir güneş yok

Güneş hep aynı, insanlar ama

Hep aynı

Yaşıyorlar anne, yürüdüklerini görüyorum

Ölüyorlar anne, koştuklarını görüyorum

Bilmiyorlar ama yaşarken, öldüklerini

Ve

Ölürken yaşamayı, anlamıyorlar..

Vazgeçiyorlar

gelecek uğruna geçmişten bile değil

bugünden sade, şu andan

ağladığın andan, gülmek uğruna

Ben biliyorum,

Ben yaşamayı Nazım'dan okudum

İşte bu yüzden yüreğimde koca bir taş

İçime ne zaman ölmek fikri düşse

Yada vazgeçip yürümekten

durmak gibi bir eylem

Yüreğimin tam dibinde öyle bir taş

Yaşamak gibi

'Sincap gibi mesela'

Vazgeçemiyorum işte, insanlara rağmen.

İnsanlar anne caddelerde, trende, okulda ve evde

Nefes alırken harala gürele

Koştururken maddi çıkarların peşine

Bıkmadan usanmadan her gün aynı öğünü yemekten

-ne yazık ki bilmeden-

Görmeden diğerlerini

kum kadar küçük

ve çok

dertleriyle birlikte

Ölmekten korkuyorlar

Benim derdim ne bilmeden

Diğerlerini birde

savaşı bilmeden mesela

savaşın çocuklarını

Ölmekten korkuyorlar

-yaşamaya rağmen-

Ben anne, şimdi

Özlemek fiilinin hakkını veriyorum iyiden

Hatta en güzelinden bir özlemek

Bilemezsin anne nasıl ağır bir eylem

Düşünmekten beter, işkencedeki korkudan beter

Özlemek anne, gurbet adı; hasret

Gidiyorsun,

Yollardan ziyade okyanuslar bile aşıyorsun

İnsan gider çünkü, gitmek insana yaraşan

Tarih adı: göç

Mübadele bazı

Geride gözlerin, arkanı kolluyor

Sen yeni'den öğreniyorsun takvimi

Zaman bildiğinden değişik akıyor

Güneş gibi o da hep aynı

Zaman ya

Ama yeni'den öğreniyorsun, ayı yılı ve dahi saati

Ekmek'e başka isim takıyorlar

Emek'e başka

Anlamı hep bir ya

Zor ya verimi

Dili başka, sesi başka

Korkusu hele bambaşka

Kokusu bir de

Çiğ.

Anne şimdi, ben

Özlemin hakkını veriyorum şahaneden

Balık gibi özlüyorum

Kaygan derimden akıtıyorum suyu

Unutup özlediğimi

Bir sonraki zaman

Yine özlüyorum.

Ya da anne

Tavşandan beter özlüyorum

-çiftlik tavşanı diyelim birde-

Kemiriyorum hasreti

Tüketmek arzusuyla yanıp tutuşuyorum

Özlemeyi

-İşte ondan beter özlemem benim

Ana dilde kahvaltıyı-

Hayat.

Polis korkusunu anne

Dinlenmenin şüpheli tedirginliğini

Üretmeyi anne

Sorun üretenlere kızmayı

Çözümsüz olmayı

Yinede herhangi bir çözüme karşı

Alınan önlemleri;

Yoksa engelleri

Dinlenmeyi..

Memleketin karışık halini özlüyorum anne

Burdaki düzenden bıkıp

Kaos karşısına dikilmeyi özlüyorum

Siper olmayı.

Çocuklar anne

Çocuklar da zaman gibi işte,

Aynı.

Çocukları özlüyorum

Fakat

Bizim çocukları

Sıcağında havanın

Yazında mesela

Adını söyleyemedikleri

Fışkiyenin

En su'dan yerinde zıplamalarını

Lokum gördüler mi

Saldırmalarını şeker elleriyle

'abi bi mendil'

demelerini, ihtiyar yürekleriyle

Kara yüzlerine yaraşan

Ak gülümsemelerini

İpe gitse bile vazgeçmeyişini

İnadını, zeytin gibi naz'ını

-zeytin dalı gibi-

Mağrur hissinden sıyrılmışını

Bizim çocukları özlemenin

Hakkını veriyorum anne,

Haksızlığına bile kızmıyorum anne..

Saatlerce.

Ben şimdi,

Anne demeyi özlüyorum.

Anne dersin, Ana dersin

Anne'm deyişi olur..

Anne hep aynı değil ama

Zaman gibi değil mesela

Ya da güneş.

Vazgeçmeyeceğimi bildiğinden anne,

Sırf sen buna inandın diye

Ben yorulmalarımı, özlemelerimi,

Geçtiğim denizleri,

Bozuk, yürek yoran dizeleri,

Bir kenara bırakıyorum anne

Umut'a tutunuyorum,

Tanıdığın kızın gibi

Ağlamanın yetmediği anlarda

Boyuna gülmeler dikiyorum

anne..

-ama anne

bilmelisin yoruldum

yüzümdeki en oyuncu

gülümsemeden

gözlerimi gizlediğim gözlüklerden

şişinden

sürekli kızaran burnumdan

ve hasreti koklamasından

düşmeye meyilli bu omuzlardan

bu koca bedeni zar zor taşıyan ayaklardan

hep bilindiğinden güçlü olmaktan

güce sığınmaktan, zayıflıktan kaçmaktan

ama anne,

bilmelisin,istiyorum

zayıf olmayı, düşüp dizlerimi kanatmayı

çocukken

bisikletle hep içine düştüğüm

gül bahçelerini istiyorum anne

çizilsin istiyorum kollarım

gülün kırmızısıyla

kanasın istiyorum

acısın canım, acımasın

gitmemek istiyorum anne

özlememek istiyorum

dünyayı mesela,

diğerlerini,

insanları,

ve yeşil ne varsa

güzellik adı

istiyorum bir hep

yok bencil asla

ama anne, bilmelisin

bitmiyor...-