Ağır Meziyet

Şimdi ucuz romanların

Fabrika sayfalarında taşan

Kelimeler kadar

Sahici ve basit

Özlemek seni.

Sen dediğim;

-özne mi sadece?-

Sen dediğim;

Hayat dediğim memleket

Dostum dediğim tüm kadınlar

Ve dahi ailem

Ve

Bir güzel sevgilim

Tamamı yani, düşlediğim.

Şehrin ve –diğer kentin-

Pastırma sıcağı mevsiminde

Trenlere doluşup, doluşup trenlerle

Emek taşıyan

Akşamüstleri ve güne müteakip

İşçilerim, emekçilerim

-hariç başbakandan,

Ziyade, kadın gibi adamlar,

Adam gibi kadınlar-

Onlar habersiz varlığımın şükreden bilincinden

Onlar gurbet kadar güçlü bir hayal

Yakan, yıkan ola ki yaşatan.

Dostum dediğim,

Haberleri geliyor sınırlardan.

Mekanik bir ses ulağı

Haber eden onları.

Dostum dediğim tüm kadınlar

-kadın gibi olmanın pis direnişleriyle-

Sergileniyorlar caddelerde.

Onlar hasret kadar hızla büyüyen bir hayal

Ve onlarla bir ve eksik ve tamamlanmamış

Yıllarla,

Paramparça yüreğim

Mürekkep ellerimle yazıyorum

Bende.

Ve bağırıyorum, sesimin en eylemci tiziyle,

Bahar gelememiş bu memlekette;

-yağmurlarla ve de-

                                               Özlemek en ağır meziyettir!